WEEK 3
Nesrine (21)
We zijn over de helft, week 3 van de maanmaand Ramadan. De maan heeft haar volle glorie achter de rug en begint nu in grootte af te nemen. Niet letterlijk uiteraard, maar jullie snappen hopelijk mijn punt. Ben ik nu dan spiritueler geworden? Ja, eigenlijk best wel. Ik bid nu vijf keer op een dag en lees de Koraan, twee dingen waar ik normaal gesproken helaas geen tijd voor heb als drukbezette studente. Ik ben wat dat betreft wel blij dat de maand grotendeels in de zomervakantie plaatsvindt en dit betekent dat ik geen colleges hoef te volgen, niet hoef te werken en dus totaal geen verplichtingen heb. Tijd voor some soulsearching dus!
Mijn soulsearching vind grotendeels plaats door het lezen van de Koraan, bestaande uit 114 verzen, de zogenaamde soera’s. Ik kan jullie vertellen dat dit niet een gemakkelijk karwei is aangezien het boek eeuwenoud is. De moslim gelooft dat dit het letterlijke woord van God is dat door profeet Mohammed in 23 jaar tijd is geopenbaard dat sindsdien nooit is gewijzigd. Bij elke openbaring hoort een context, dat niet in de Koraan zelf is terug te vinden. Niet alleen dit maakt het lastig om te begrijpen wat er bedoeld wordt, ook zijn de verzen soms lastig te volgen omdat er veelvuldig losstaande stukken over profeten uit de Bijbel en Thora worden aangehaald. Het is in zekere zin een herhaling van het Woord van God, een zoveelste waarschuwing aan de mens, of zoals letterlijk in de Koraan staat: Neen, het (Boek) is niets dan een vermaning voor de werelden [68:52].
Zelf probeer ik uit de Koraan te halen waarom de mens hier is, wat zij zou moeten doen en waarom zij dit zou moeten doen. Hele diepe levensvragen, waarover niet echt een eenduidig antwoord valt op te maken. Goed dat de Ramadan een jaarlijks terugkerend festijn is. Helaas valt het niet altijd in de zomervakantie, wat natuurlijk ook weer zijn voordelen heeft. Een groot voordeel is bijvoorbeeld dat de dagen wat korter zijn en de nachten wat langer, want vasten in Nederland is nu wel heel moeilijk. Ik kan me nog goed herinneren dat mijn ouders vroeger hun vasten verbraken om een uur of 5 ‘s middags, dat is natuurlijk niets bij 9 uur ’s avonds. Hoewel je mentaal best sterk bent en 17 uur kunt vasten, begint dit fysiek wel parten te spelen: je voelt je moe, je kunt je niet goed concentreren en alles gaat wat trager. Maar goed dat het momenteel geen 30 graden is en de Hollandse Augustusstormen in volle glorie aan de gang zijn!
Omdat ik lekker weinig verplichtingen heb kan ik zeggen dat de maand Ramadan voor mij niet meer zozeer ‘een bepaald gevoel van samenhorigheid’ is, maar het een maand is van ‘bezinning’. Ik ben weldegelijk spiritueler geworden, maar misschien is dit ook voor een deel te wijten aan volwassen te worden (trachten te worden, haha) en weinig te doen hebben. Echt uitgaan tijdens de ramadan doe je niet ; door het ontbreken van die eerste levensbehoefte heb je plots veel minder zin om even naar de stad te gaan of op visite bij vrienden. Zoals mijn moeder vaak zegt tijdens deze maand: ‘dat buikie is wel gek hè?’ Enfin, nog 2 weken te gaan. De ervaring leert dat wanneer het einde nadert ik stukken minder zweverig ga worden….
Daphne (24)
Terwijl ik mijn oppaskindjes in de bakfiets zet, komt een wat oudere man ons tegemoet lopen met wat boodschapjes in zijn handen. Hij groet ons vriendelijk en vraagt naar de namen van de kinderen. ‘ Emily’ , herhaalt hij als ik de naam van het baby’tje vertel. De naam van het jongetje, Thijs, vindt hij wat moeilijker uit te spreken. Van ‘ Sais’ verandert het langzaam in ‘ Tais’, blijkbaar goed genoeg, want Thijs knikt met grote ogen. Ik kan niet helemaal peilen wat voor nationaliteit de man heeft. Dit blijkt wederzijds te zijn want zijn volgende vraag is: ‘ Jij Marrokaan?’. Ik leg de meneer uit dat mijn moeder Indonesisch is en mijn vader Nederlands. ‘ En u? Bent u Marrokaans?,’ luidt mijn wedervraag. ‘ Ik ben Turk’, is zijn antwoord. In de ban van de ramadan grijp ik mijn kans om meer informatie in te winnen over deze vastenmaand en vraag of hij ook aan het vasten is. Ondertussen kijk ik even naar het pakje gamba’s in zijn handen. Ziet er niet onsmakelijk uit, beetje olie en knoflook erbij…. hmmm het water loopt me al in de mond. Niet echt veel gamba’s trouwens, met de ramadan wordt er toch in grote groepen gegeten? Met grote hoeveelheden? Dat is tenminste wat ik altijd voor me zie: donker buiten, gezellige lichtjes binnen, een grote ronde tafel met meer eten dan men opkan en veel mensen bij elkaar. Maar goed, ook dit kan een vertekend beeld zijn, ik ben immers een Islam- leek. Terug naar ons gesprek. De aardige meneer vertelt dat hij niet kan vasten, zijn bloeddruk is hoog en met slechte gezondheid is het beter om niet te vasten. Als ik de meneer vraag of hij er moeite mee heeft om geen deel te kunnen nemen aan de ramadan, beaamt hij dit. Hij legt uit dat hij door niet te vasten een stukje van zijn religie niet kan beoefenen. Al zeven jaar lang mag hij vanwege zijn gezondheid niet meedoen met de ramadan. Ik heb te doen met de man en zou hem nog veel meer vragen willen stellen. Maar Thijs is ongeduldig en wil vertrekken. En dat doen we…. we zeggen de man gedag en fietsen naar huis. Terwijl ik wat vissticks voor Thijs bak, denk ik aan de gamba’s van de Turkse man. Zou hij daar nou minder van genieten dan in een niet-ramadanmaand? Of denkt hij misschien: als ik dan toch niet kan vasten, dan zorg ik voor een koningsmaal? Wie weet komen ik hem nog eens tegen, dan vraag ik het alsnog!